19 сьнежня сябрамі Беларуска-Эўрапэйскага Задзіночаньня было зладжана назіраньне за так званымі выбарамі. Беларускія актывісты Бэльгіі і Францыі на працягу 5 гадзінаў пікетавалі беларускую амбасаду ў Брусэлі.

Удзельнікі пікету мелі надпісы на вопратцы наступнага зьместу: “Народ за байкот, электарат за лукатрон”, “Мы за выбары бяз Лукашэнка”, “Галасуй не галасуй, усёроўна будзе Луй”. Сымбалічна былі прынесеныя кайданкі з шыльдаю “Падарунак для Лукі”. Акцыю беларусаў падтрымаў прадстаўнік украінскай дыяспары, які трымаў тэкст “Біларуси, схаменіться! Досить “Бацьку”!”.

Пачалася агітацыйная частка выбарчай кампаніі. Мы агітуем за байкот фальшывых выбараў. У гэтым годзе рэжым скарыстаўся паслугамі калектыўнага спарынг-партнэра, складзенага з прадстаўнікоў падстаўной апазыцыі. Лукашэнка заклікаў грамадзтва, каб іх (партнэраў) падтрымалі і нават дапамаглі сабраць подпісы для рэгістрацыі. ЦВК на чале з адыёзнай Ярмошынай зразумелі гэта канкрэтна і, як кажуць, з апераджэньнем: усе спаборнікі (акрамя аднаго някемлівага) былі зарэгістраваныя кандыдатамі.

Актывісты Беларуска-Эўрапейскага задзіночаньня і беларускія палітычныя ўцекачы Бельгіі і Францыі смуткуюць з прычыны заўчаснай смерці маладога беларускага журналіста.

Спачуваем родным і блізкім Алега Бябеніна і падзяляем гора і смутак разам з яго сябрамі!

Яго імя будзе ўнесена ў спіс ахвяр за Беларусь!

Сёньняшні дзень, перакананы, у Беларусі ніяк ня будзе адзначаны на афіцыйным ўзроўні — пры тым што, калі б не 25 жніўня 1991 года, цяперашні гаспадар прэзыдэнцкай рэзыдэнцыі мог бы быць начальнікам Шклоўскага райсельгасупраўленьня, а генэралы, якія аддаюць каманды на зьбіцьцё пікетоўшчыкаў — цягнуць афіцэрскую лямку дзе-небудзь на Далёкім Усходзе (альбо, што больш верагодна — ваяваць у «гарачай кропцы»).

25-га Жніўня 19-я гадавіна Незалежнасьці Беларусі. 19 гадоў таму праваліўся камуна-гэбоўскі путч у Маскве. Крамлёўцы былі занятыя самы сабой у барацьбе за ўладу, а мясцовая камуна-савецкая намэнклятура ў Беларусі, якая таемна падтрымлівала путчыстаў і будавала на іх перамозе свае спадзяваньні, гэтая намэнклятура пасьля паразы камуністаў у Маскве разгубілася, была ў стане страху, шоку і прастрацыі.

Кандыдат у прэзыдэнты ад Партыі БНФ Рыгор Кастусёў разам з кіраўніком Партыі БНФ Аляксеем Янукевічам сёньня зрабілі прэзэнтацыю для журналістаў "Маніфэсту аб абароне нацыянальных інтарэсаў".

БХД звярнулася да амбасадараў еўрапейскіх краінаў, акрэдытаваных у Беларусі, у справе інцыдэнту вакол бел-чырвона-белых сцягоў на трыбунах стадыёна Бруге 19 жніўня.

На нацыянальныя каштоўнасьці мусіць быць адзіны агульны погляд і адзінае ўсьведамленьне зьявы. Калі гэтага няма – нацыя ў бядзе. Ужо толькі па гэтай прыкмеце можна сцьвярджаць пра нацыянальную бяду беларусаў. Амаль дзьвесьце гадоў расейскай акупацыі і сістэмнага вынішчэньня беларушчыны не мінаюць бяссьледна. Хвароба каляніяльнага духу сядзіць яшчэ так глыбока, што нават некаторыя адраджэнцы не пазьбеглі яе метастазаў.

Пачынаючы з жніўня месяца Раду Бяспекі ААН будзе ўзначальваць Расея. Паводле Статуту, Рада Бяспекі нясе галоўную адказнасьць за падтрыманьне міру і бясьпекі на плянэце.

Іронія старшынства Расеі складаецца ў тым, што гэтае старшынства пачалося з міжнароднага скандалу.

У Варшаве выйшла брашура Зянона Пазьняка «Дэклярацыя — першы крок да Незалежнасьці», прымеркаваная да 20-годзьдзя прыняцьця Дэклярацыі аб дзяржаўным сувэрэнітэце БССР і ўтварэньня Апазыцыі БНФ у Вярхоўным Савеце. У размове з карэспандэнтам Свабоды аўтар узгадвае падзеі 20-гадовай даўніны.

Так званы «мытны зьвяз» Беларусі, Расеі і Казахстана, — гэта «магільная яма», эканамічная пастка, падрыхтаваная гэбоўскай Расеяй для задушэньня Беларусі, бо эканамічнай патрэбы ў гэтакім зьвязе няма.

У ХХ-м стагоддзі таталітарныя рэжымы Расеі і Нямеччыны забілі дзясяткі мільёнаў людзей мірнага насельніцтва. У Нямеччыне гэта рабілі ў канцэнтрацыйных лягерах сьмерці і часткова ў працоўных лягерах. У Савецкім Саюзе забівалі ў цёмных лясах, у падвалах НКВД, у прыстасаваных пад турмы беларускіх крэпасьцях і замках.

Беларусь гатовая прадаць свае найважнейшыя прыбытковыя прадпрыемствы. У гэтым палягае сэнс лёсавызначальнай для краіны навіны пра дазвол на прыватызацыю «Беларуськалію» і магістральных трубаправодаў, якая згубілася сярод плоймы вестак пра асабістыя парахункі і магчымыя расколы ў і без таго аслабленых партыях.

У жыцьці народа, які існуе пад акупацыяй, бываюць моманты, калі здаецца, што вораг перамог, што няма паратунку ад гвалту і Зла, няма будучыні. Акупанты куражацца і рагочуць, яны ўпэўнены ў сваёй беспакаранасьці. Галоўны іхны агрумант – дзікая нянавісьць да ўсяго сьвятога і беларускага і дзікая, нахабная сіла. Акупанты ўпэўнены, што грамадзтва пастаўлена на калені, ніхто не пасьмее аказаць ім супраціў. У іх (як яны ўпэўненыя) атрымліваецца рэалізацыя іхнага зьнішчальнага праекта: разгром беларускай школы, выцясьненьне беларускай мовы з грамадзкага і дзяржаўнага жыцьця, ліквідацыя беларускага бізнэсу, падпарадкаваньне ўсіх інстытуцыяў нашай Дзяржавы чужынскай Імпэрыі. Але пасярод фальшу, злачынстваў і цынізма, на фоне, здавалася б, назаўсёды змоўклага грамадзтва над нашай краінай уздымаецца наш Бел-Чырвона-Белы Сьцяг, Сьцяг Ісуса Хрыста. І адкрываецца ўсім марнота сатанінскага трыюмфу, людзі атрымліваюць надзею, упэўненасьць у перамозе нашага народу над акупантамі.

Пятнаццаць гадоў таму у Авальнай залі Дома ўраду былі зьбітыя дэпутаты Апазыцыі БНФ, якія абвясьцілі галадоўку супраць ініцыяванага Аляксандрам Лукашэнкам рэфэрэндуму.

10 студзеня сёлета ў Менску адбыўся чарговы Сойм Беларускага Народнага Фронту “Адраджэньне” і Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі – БНФ.

У Віцебску адбылося першае пасяджэньне аргкамітэту, створанага дзеля падтрымкі Сяргея Каваленкі і ягонай сям’і.

У аргкамітэт увайшлі мясцовыя прадстаўнікі розных палітычных партый і грамадзкіх арганізацый. Сёньня ўвечары яны раіліся з маці Сяргея Каваленкі, спадарыняй Лідзіяй, і ягоным братам Віталем, як найбольш эфектыўна арганізаваць падтрымку актывіста, зьмешчанага ў сьледчы ізалятар.

Беларусамі Бэльгіі быў зладжаны пікет насупраць будынка амбасады РБ ў Бруссэлі. Мэтай пікету была перадача петыцыі (зьмест дакумэнту пададзены ніжэй), у якой сябры Беларуска-Эўрапейскага Задзіночаньня выказваюць абурэньне рэпрэсіямі, што днямі ізноў ажыцьцявіла пракрамлёўская акупацыйнай улада супраць Беларускіх герояў.

Апоўдні 7 студзеня на вершаліне галоўнай гарадзкой ёлкі, усталяванай на плошчы Перамогі ў Віцебску, залунаў нацыянальны сьцяг.

Паводле мінакоў і тых гараджанаў, што прыйшлі зь дзецьмі на калядныя сьвяткаваньні або на каток, сьцяг бел-чырвона-белае палотнішча памерам ня менш як чатыры мэтры, разгарнулася побач з зоркай на версе ёлкі.

Частка 1:

Частка 2:

Ад часу падпісаньня пагадненьня аб Усходнім партнёрстве 7 траўня гэтага года назіралася няўхільнае ўзмацненьне рэакцыі, парушэньня правоў людзей і рэпрэсіўнай палітыкі антыбеларускага рэжыму Лукашэнкі ў Беларусі. Зьявіліся новыя палітычныя вязьні, якіх утрымліваюць без суда, пачасьціліся перасьледы настаўнікаў і іншых беларусаў за ўжываньне беларускай мовы. Пашырыліся звальненьні людзей з працы па палітычных прычынах, зачыняюцца праграмы беларускага радыё там, дзе яны ўзьнікаюць. Жорстка перасьледуецца апазыцыйная беларуская моладзь (нематываваныя арышты, зьбіваньні, пагрозы).

…За апошні месяц, які мінуў пасьля верасьнёўскага Сойму нашай народнай Партыі, на Беларусі не адбылося ніякіх станоўчых падзеяў ні ў палітыцы, ні ў культуры, ні ў эканоміцы. Гэта ўжо стала звыклым: нацыянальны рэгрэс як палітычная зададзенасьць.

Унутраная рэакцыя ў Беларусі адчувальна ўзмацнілася пасьля прыняцьця існуючага рэжыму ва Усходняе партнёрства. Гэта зьвязана з істотным адмаўленьнем Эўразьвязу ад дэмакратычных каштоўнасьцяў у адносінах з антыбеларускім рэжымам Лукашэнкі. Тут жорсткая заканамернасьць: як толькі адбываецца адмаўленьне ад дэмакратычных прынцыпаў і паслабленьне цьвёрдай пазыцыі ў дачыненьні да дыктатуры, дыктатарскія рэжымы тут жа ўзмацняюць рэпрэсіўны ціск на грамадзтва і робяцца яшчэ больш агрэсіўнымі. Дакладна такое назіралася ў 30-х гадах мінулага стагоддзя з Гітлерам. Але справа ў тым, што “чэмбэрлены” не засвойваюць гісторыю там, дзе яна не адпавядае іхнім інтарэсам. Таму гісторыя, як правіла, паўтараецца ўвесь час, толькі ў іншых абставінах.

У 90-х гадах Беларускі Народны Фронт пасьпяхова супрацьстаяў “аб’яднаўчым” тэхналёгіям зьнішчэньня беларускага руху. КГБ, як звычайна, рабіў стаўку на агентуру і прапаганду. (У адрозьненьне ад Эўропы, якая спадзяецца на грошы). Дзеяньні канторы тады былі такія ж просталінейныя і прымітыўныя, як і цяпер. Яна настварала карлікавых арганізацыяў, узяла пад кантроль малыя партыі і выпусьціла лёзунг, што трэба “аб’яднаць” дэмакратычны рух. Дзеячы партыяў пачалі прапаноўваць БНФ усіх аб’яднаць, бо разам, маўляў, мы сіла. Аднак гэтыя канторскія казкі са спасылкамі на ўсходнія мудрасьці пра галінкі ды венік ня мелі ніякага эфэкту. Кожны фронтавец бачыў і разумеў няхітрую задумку “пакіраваць Фронтам” (а потым яго разваліць). Праўда, адразу выявіліся ў Фронце людзі (прытым адукаваныя), якія чамусьці ўпарта ўвесь час нічога не разумелі і клікалі аб’яднацца з маргіналамі (аж цікава было назіраць). Потым сымптомы сьцішыліся. Але толькі да таго часу пакуль у беларускую палітыку не ўмяшалася эўрабюракратыя (у супрацоўніцтве з КГБ – Ганс Вік) і не прапанавала пад узгодненыя праекты дармовыя грошы. Вось тут і пачаліся перамены, якія збочылі сьведамасьць, перакруцілі аргумэнтацыю, перамянілі саму істоту некаторых людзей.